YAŞLI TAVŞAN Bay Uzunkulak, bahçenin çevresindeki çit­leri tamir ediyormuş. Bayan tavşan elinde bir tepsiyle gelmiş: - Şu çayı iç ve biraz dinlen, demiş. Bay Uzunkulak, çalışmasına bir süre ara vermiş. Bay Uzunkulak, çaydan şöyle bir yudum almış. -Oh! Çok yorulmuşum. Yaşlanıyorum ga­liba, demiş. Hemen yakında oynamakta olan Sarıkulak, babasının söylediklerini duymuş. O sırada kızları Pembekulak da yanlarına gelmiş. Pembekulak, kardeşi Sarıkulak'a:  - Haydi, ormanda biraz gezinti yapalım, demiş. İki kardeş oradan uzaklaşmışlar. Ormanda gezmek iki kardeşe iyi gelmiş. Yolda yaşlı bir tavşanla karşılaşmışlar. Tavşan, yaşlı olmasına rağmen, elindeki bir kazma ile çukur açmaya çalışıyormuş. Pembekulak: -Kolay   gelsin   amca!   Ne   yapıyorsun böyle, diye sormuş. Yaşlı tavşan: - Güzel bir armut fidanı buldum. Onu bu çukura dikeceğim, demiş. Sarıkulak: - İyi de amca, o armut fidanı ne zaman büyüyecek? Ne zaman meyve verecek, diye sormuş. Pembekulak da: - Sen o fidanı bırak da şuradaki hazır el­malardan topla! Afiyetle ye, demiş.  Yaşlı tavşan önce, şöyle bir gülmüş: - O elma ağacını kim dikti sanıyorsunuz, demiş. Bizimkiler: -         Siz mi dikmiştiniz, diye sormuşlar. Yaşlı tavşan: - Hayır, ben dikmedim. O elma ağacını babam dikmiş. Biz, yıllarca o ağacın mey­velerini yedik, demiş. Gülümseyerek sözle­rine şöyle devanı etmiş: -O elma ağacı da artık benim gibi yaş­landı. Çok yakında meyve veremeyecek. Pembekulak: -Ya! Bir ağacın meyve vermemesi ne ka­dar ola üzücü, demiş. Yaşlı tavşan, onlara: - Babamın diktiği ağaçların meyvelerini biz yedik. Bizim diktiğimiz ağaçların meyve­lerini de yavrularımız yiyecek, demiş. İki kardeş, yaşlı tavşanı dinlerken, onun ne kadar haklı olduğunu anlamışlar. Onlar da kendilerinden sonra gelecekler için bir şeyler bırakmaları gerektiğini düşünmüşler. İki kardeş, ertesi gün ellerine kazma ve kürek almışlar. Yeni fidanlar dikmeye başla­mışlar. Bay ve bayan tavşan, yavrularının fidan diktiğini görmüşler. Buna çok sevinmiş­ler.